Odwiedziny o. Igora i jego małżonki Julii

Już po raz kolejny gościliśmy w naszym klasztorze zaprzyjaźnionego z nami o. Igora Birjukowa prawosławnego kapłana. Tym razem o. Igor przyleciał do nas wraz ze swoją małżonką Julą. Z o. Igorem zaprzyjaźniliśmy się 12 lat temu, były wspólne odwiedziny w naszych świątyniach, spotkania w urzędzie miasta, a właściwie połączyła nas piłka nożna, o której św. Jan Paweł II powiedział: „Są rzeczy ważne i nieważne. A z tych nieważnych najważniejsza jest piłka nożna” ( mój ulubiony cytat :-) ). Praktycznie przez dwa lata regularnie we wtorki i piątki graliśmy w halową piłkę nożną. W rozgrywkach uczestniczyło czterech kapłanów, trzech prawosławnych i ja katolik. Braliśmy również udział w różnych turniejach, niestety ja pożegnałem się z czynnym futbolem, po poważnej kontuzji kolana.
O. Igor wraz z rodziną (ma dwie córki) mieszkał naprzeciw naszego klasztoru, mam miłe wspomnienia z tego okresu. Jedno z nich to codzienne poranne podwożenie Igora i jego małej córeczki do przedszkola. Wtedy Igor nie miał samochodu, a ja miałem po drodze jadąc do karmelitanek na Mszę Świętą. W czasie jazdy lubiłem słuchać chorału gregoriańskiego. Pewnego razu mała Angelina nie wytrzymała i pyta mnie: „Wujku, a co to za straszne dźwięki?”, miałem ubaw na cały dzień.

Osiem lat temu o. Igor przeprowadził się do Armawiru (według naszych syberyjskich miarek można powiedzieć, że to niedaleko od Soczi). Teraz na swój urlop przylatuje do Usola i zatrzymuje się u nas. Obecnie o. Igor wykłada na Armawirskim Pedagogicznym Uniwersytecie, na wydziale sportu.
   Bardzo miło było nam znowu spotkać się z o. Igorem i Julą i powspominać stare dzieje i nie tylko. Jak zwykle zawsze mamy dużo ciekawych tematów do omówienia.
   Pozdrawiamy wszystkich naszych Przyjaciół i Dobroczyńców, przy okazji dziękujemy za całe morze życzliwości i za Wasze wsparcie modlitewne i nie tylko.
   Szczęść Boże! Br. Paweł

Zasypało nas

Święta, święta i po świętach.
Trzęsienie usolskiej ziemi.

Kochani Przyjaciele naszej misji w Usolu!
Jak zwykle czas przygotowania do Świąt jest o wiele dłuższy niż samo świętowanie, chociaż może w Rosji jest trochę inaczej. Wigilię urządziliśmy w tym roku po raz pierwszy w naszym klasztorze. Zaprosiliśmy na wieczerzę s. Stefanię albertynkę, która niestety została sama (pozostałe siostry miały tylko wizy i musiały wrócić do Polski). Wszystkie 12 tradycyjnych dań przygotowaliśmy we własnym zakresie, brakowało tylko karpia :-) niestety nie jest możliwe tutaj go kupić.
Po wieczerzy wigilijnej poszliśmy wszyscy na Pasterkę, w tym roku o godz. 22.00, gdyż 25 grudnia Boże Narodzenie to w Rosji dzień pracujący. W kościele mimo lutych mrozów zgromadziło się sporo ludzi. Klimat tych szczególnie rodzinnych Świąt Bożego Narodzenia można było odczuć tylko w naszym klasztorze i w kościele. Dla prawosławnego społeczeństwa to zwykły, roboczy dzień. Ja do tej pory nie mogę się do tego przyzwyczaić, choć 17 stycznia minie 18 lat mojego pobytu w Usolu. O. Mirosław 25 grudnia udał się na Mszę Świętą do Pichtinska, gdzie czekali na niego tamtejsi parafianie.
Były też tradycyjne odwiedziny duszpasterskie, kolęda u naszych parafian i u s. Stefani, wspólna modlitwa, poświecenie domu i spotkanie przy stole (agapa).

W Rosji od 31.01 do 10.01 są dni wolne. Związane to jest ze świętowaniem Nowego Roku i Bożego Narodzenia (7.01). Tak więc, jak pisałem na początku, tutaj ten czas świętowania znacznie się wydłuża. Mieliśmy też w tym czasie spore mrozy pod -40 i walkę ze śniegiem. Dzięki Bogu dopisuje nam zdrowie, więc wszystko zdążymy zrobić. O. Mirosław wozi teraz do Irkucka na chemioterapię chorego na raka brata naszej parafianki. Byłoby im trudno w te mrozy jeździć publicznym środkiem transportu.
   12 grudnia o 5.35 przeżyliśmy w Usolu trzęsienie ziemi. To bardzo nieprzyjemne uczucie, kiedy nagle łóżko zaczyna się trząść, szafy, szyby i cały dom. To już kolejny raz ziemia się u nas trzęsie. Tym razem to skutek podziemnego trzęsienia ziemi na jeziorze Chubsuguł w Mongolii na granicy z Rosją. W grudniu 2020 były aż trzy takie wypadki. Ludzie w panice wybiegali na ulice, bo w pierwszym momencie nie wiadomo co się dzieje.
   Na szczęście nie było strat w ludziach, dzięki Bogu! Tyle wiadomości z naszej misji w Usolu. Pozdrawiamy Was gorąco od całej naszej wspólnoty zakonnej i parafialnej. Pamiętamy o Was w modlitwie i dziękujemy za wsparcie.
       Z Panem Bogiem! O. Paweł proboszcz parafii.

Wigilia 2020

Strona 10 z 30

Szukaj

Parafia w tajdze

Karmelitanki bose

Myśli św. Rafała

Ja sobie tłumaczę, że tylko źli i rzeczywiście dobrzy mogą się zdobyć na przedsiębiorczość i czyn, letni zaś i obojętnych zasad, chociaż liczebnie przemagający, muszą się poddać albo ustąpić.

List 319

Polecamy

Licznik odwiedzin

Dzisiaj 23

Wczoraj 12

Tydzień 154

Miesiąc 466

Ogółem 78899